The Royal Family of Music: De “Kings” en “Queens” op Sublime

We beginnen natuurlijk met the undisputable Queen of Soul: Aretha Franklin. Domineesdochter Aretha nam op haar veertiende al haar eerste album op en werkte zich via omwegen en door tegenslagen naar de top van de soulmonarchie. In 1960 ontmoet ze een radio-dj uit Chicago, Pervis Spann, die op dat moment (voor haar grote successen) al helemaal weg van haar is. Vier jaar later treed ze op in het Regal Theater in Chicago, waar Spann haar aankondigt als The Queen of Soul. Hij kroont haar zelfs op het podium en Aretha heeft de kroon en de titel meer dan eer aan gedaan.

Michael Jackson is natuurlijk een van de grootste artiesten allertijden die de tweede helft van de twintigste eeuw alle hitlijsten domineert (veelal met Quincy Jones). Als wonderboy van The Jackson 5 ruikt hij al vroeg aan de faam en zelfs nu, ruim zestig jaar later (en ruim dertien jaar na zijn dood) wordt The King of Pop aanbeden door fans van over de hele wereld. Die titel schijnt hij te danken te hebben aan actrice Elizabeth Taylor, die in 1989 met Eddie Murphy een prijs aan hem uitreikt. In haar ankondiging zegt ze: “In my estimation, he’s the true king of pop, rock, and soul. Mr Michael Jackson.”

Volgens labelbaas Larry Stassel was Jackson gebrand op een bijnaam zoals Bruce Springsteen (The Boss) en Elvis Presly (The King). Met hulp van Liz Taylor en een team van managers en PR-bureaus wisten ze van Jackson in de vroege jaren negentig the King of Pop te maken. Het zal dan ook niet heel toevallig zijn dat hij zijn zoon de naam Prince heeft gegeven.

Over prinsen gesproken. Die hebben we een hoop in de koninklijke Sublime familie. Prince Rogers Nelson is natuurlijk verreweg de bekendste, en hij is de enige die geboren is met de koninklijke titel als naam. Zijn vader, John Nelson, was een jazzmuzikant die onder de naam Prince Nelson optrad met zijn trio. In een interview zei hij daarover: “I named my son Prince because I wanted him to do everything I wanted to do.”

Dat Prince muzikaal zijn naam waar zou maken was natuurlijk ongekend, maar gedurende zijn leven heeft Prince ook vaak geworsteld met zijn naam. Naast fantastische bijnamen als the Purple One, His Royal Badness, the High Priest of Pop en the Prince of Funk, bracht hij namelijk ook een lange tijd muziek uit zonder naam. In een gerechtelijke ruzie met Warner Bros. besloot Prince (die als kind overigens Skipper werd genoemd) in 1993 om zijn naam te verruilen voor een symbool.

Het symbool, dat voor het gemak maar The Love Symbol, genoemd wordt, was zeven jaar lang de plaatsvervanger voor de naam Prince. In die zeven jaar droeg hij daarom ook wel de bijnaam The Artist Formerly Known as Prince. Vanaf zijn geboorte hing er dus al een vorstelijk paarse gloed om Prince heen. Eentje die nog steeds af en toe uit de hemel valt.

Een van Prince’s vele discipelen is Erykah Badu, die de eretitel van The Queen of Neo Soul draagt. Eind jaren negentig brak ze door met het geweldige album Baduizm, met klassiekers als Appletree en On & On, en ze scoort een gigantische hit met You Got Me van The Roots. In die periode is soul in ontwikkeling en vermengt het zich met de wat modernere R&B tot neo-soul aan de hand van artiesten als Raphael Saadiq, Maxwell, Jill Scott, Sade, D’Angelo en dus Erykah Badu. In 2000 vervolgt ze haar succes met Mama’s Gun en vestigt ze definitief haar naam als de Queen of Neo Soul.

Nadat hij wederom op nummer 1 staat in de Sublime Soul Top 1000 met What’s Going On, mogen we met recht zeggen dat Marvin Gaye dé koning van de soul is. Toch is hij niet de king, maar de Prince of Soul genoemd. De allerhoogste eretitel bij de mannelijke soulartiesten is voor James Brown, The Godfather of Soul. Dat er nooit een koning geweest is geeft misschien aan dat er nog ruimte is, maar als we allemaal eerlijk zijn dan zouden we inmiddels Marvin als prins wel de troon toe kunnen vertrouwen. Bovendien draagt hij twee prinsentitels; hij werd namelijk ook The Prince of Motown genoemd, aangezien hij verreweg de populairste mannelijke solo-artiest van het label uit Detroit was. Prins of koning, hoe dan ook, zijn legendarische status overstijgt inmiddels alle eretitels.

Hoewel de lente net een beetje aan het ontwaken is, en Michael Bublé ook in april zeker niet stil zal zitten, is het hoogtepunt van het jaar voor deze koning toch altijd in december. In 2011 bracht hij het album Christmas uit, waarop hij kerstklassiekers als It’s Beginning to Look A Lot Like Christmas en Santa Claus is Coming To Town zingt. Dat dat album inmiddels zo populair geworden is dat Bublé inmiddels the King of Christmas genoemd wordt had niemand destijds voorzien, zeker gezien de jarenlange populariteit tijdens kerst van zijn voorganger Nat King Cole.

Bij kerst moeten we overigens natuurlijk ook altijd denken aan een nummer dat sinds 1994 steevast de playlists domineert: All I Want For Christmas Is You. En hoewel Mariah Carey daarmee misschien wel aanspraak zou maken op de titel Queen of Christmas, bleek vorig jaar dat dat toch iets ingewikkelder ligt. Carey wilde de titel graag claimen om op die manier alleenrecht te hebben en merchandise ervan te verkopen. De rechter in Amerika besloot echter anders. Darlene Love en Elizabeth Chan vonden namelijk ook dat ze er recht op hadden. Nu moeten ze de titel delen.

Iemand die daarover geen zorgen hoeft te maken is de ongenaakbare Queen B: Beyoncé. Beyoncé is al jaren even gerespecteerd als untouchable, en heeft met haar actieve Beyhive een heel online koninkrijk aan onderdanen die haar met alle macht supporten en beschermen. De bijenkoningin is de meest Grammy-genomineerde vrouwelijke artiest ooit met 79 nominaties en start over twee weken met haar langverwachte Renaissance World Tour. De koningin zal twee uitverkochte avonden in Amsterdam bijwonen. Haar kennende zal het veel meer zijn dan slechts “wuiven.”