Quincy Jones 90 jaar

Jones wordt geboren in Chicago, maar verhuist op jonge leeftijd naar Seattle. Daar ontmoet hij op 14-jarige leeftijd zijn grote held en boezemvriend Ray Charles. De twee jaar oudere Charles was een grote inspiratiebron voor Jones, en de twee zouden tot Charles’ dood in 2004 vrienden blijven en samenwerken.

Wanneer hij op zijn 19e het gerenommeerde Berklee College of Music verlaat om op tour te gaan met Lionel Hampton, begint hij aan zijn eerste stappen van een iconische carrière. Niet veel later verhuist Jones naar New York, waar hij als schrijver en arrangeur werkt met jazzlegendes als Sarah Vaughan, Dinah Washington, Dizzy Gillespie, Count Basie, Duke Ellington, Gene Krupa en–inderdaad–Ray Charles.

Een goed begin is het halve werk. En Jones’ vliegende start kent eigenlijk geen stop. Tijdens de maar liefst 7! decennia die volgen in zijn carrière rijgt Jones hit na hit en klassieker na klassieker aan elkaar. In de jaren zestig werkt Jones onder andere met jazzgrootheden als Ella Fitzgerald en Sarah Vaughan, maar scoort ook al snel zijn eerste nummer 1 hit met Lesley Gore’s It’s My Party.

Als producer en arrangeur gaat Jones al snel aan de slag voor Amerikaanse tv-shows. Zijn ster is rijzende en zijn status als producer en arrangeur groeit. In 1963 wint hij de eerste van in totaal 28 Grammys (80 nominaties) voor I Can’t Stop Loving You van Ray Charles. Daar bovenop heeft Jones inmiddels een Grammy Legend Award, een Jean Hersholt Humanitarian Award bij de Oscars (naast 7 nominaties), een Tony voor zijn werk aan de musical The Color Purple, en een Emmy voor zijn werk aan de tv-serie Roots. Mocht je duizelig worden van deze (nog lang niet complete) opsomming, zijn palmares heeft een eigen Wikipedia pagina.

Naast Ray Charles werkt Jones ook veel samen met Count Basie en Frank Sinatra. Sinatra’s versie van Fly Me To The Moon, met arrangement van Jones, wordt dé soundtrack van de eerste maanlanding.

De originele cassette tape die mee de ruimte in ging (met daarop Fly Me To The Moon)

Jones’ grootste succes is echter zijn vermogen om mee te bewegen met de tijd. In de jaren zeventig staat hij aan het roer van de soul-disco revolutie. Zijn albums Walking In Space (1969), Body Heat (1974), Roots (1977), Sounds (1978) en The Dude (1981) worden grote hits. Wanneer hij in 1978 met een sterrenensemble van onder andere Diana Ross, Michael Jackson, Richard Pryor en regisseur Sidney Lumet The Wizard of Oz bewerkt tot het swingende The Wiz, raakt hij in gesprek met Michael Jackson. Jackson vraagt Jones om advies voor zijn nieuwe album. Op de vraag wie het album zou moeten gaan produceren antwoord Jones met zichzelf. Het zou een recordbrekende samenwerking worden.

Jones en Jackson maken samen Off The Wall (1979), Thriller (1982) en Bad (1987) drie van de best verkochte albums aller tijden. Na decennialang invloed te hebben op het jazz en soulgeluid in de VS, verandert Jones samen met The King of Pop het poplandschap. Billie Jean, Beat It, The Girl Is Mine, Man In The Mirror… Jackson scoort hit na hit na hit, met Jones achter de knoppen. In 1985, is Jones mede-verantwoordelijk voor het benefietnummer We Are The World, waarmee geld werd opgehaald voor Afrika. Hij schreef het nummer samen met Michael Jackson, Lionel Ritchie en Michael Omartian.

Terwijl het duo Jackson en Jones de jaren tachtig volledig domineren, doet Jones ook buiten de hitlijsten nog van alles. Hij weet de recalcitrante Miles Davis te verleiden om samen een live-album op te nemen. Hij produceert de Steven Spielberg film The Color Purple (en maakt de soundtrack). Hij richt het invloedrijke Vibe Magazine op en produceert een serie genaamd The Fresh Prince of Bel Air (waarmee hij dus verantwoordelijk is voor de doorbraak van Will Smith). Tussendoor neemt hij ook nog de organisatie van het legendarische Montreux jazz festival op zich.

Ook in zijn negentigste levensjaar is Jones nog actief. Hier en daar werkt hij nog met (vooral jonge) artiesten. Zo heeft hij een gastbijdrage op het laatste album van The Weeknd en werkte hij recent nog samen met artiesten als Jacob Collier, Ibrahim Maalouf en Doja Cat.

Jones componeerde bijna veertig film scores, had nummer 1 hits in drie opeenvolgende decennia en werkte met de grootsten der aarde. Sterren zo groot dat slechts hun voornaam genoeg is om ze te herkennen: Dizzy, Miles, Ella, Frank, Ray, Michael, Dinah, enzovoort. Quincy, zoals de documentaire geregisseerd door zijn dochter (actrice Rashida Jones) heet, laat zien dat de naam Quincy al deze namen misschien stiekem zelfs overstijgt. Een imposante man met een nog veel imposantere carrière. 90 jaar jong en al ruim 70 jaar relevant. Laat hem nog maar even doorgaan.